Ik plaatste dit paneel, een echo van Mondriaans ordening, midden in het verval van steen en tijd. Niet om te provoceren, maar om te verbinden. De rechte lijnen en primaire kleuren zijn mijn poging om structuur te brengen in een wereld die langzaam afbrokkelt. Maar ik wist: zelfs de strakste compositie zal ooit barsten.

De verf bladdert, de hoeken vervagen — en dat is precies de bedoeling. Want schoonheid zit niet in perfectie, maar in het vergaan ervan. De klimop die zich omhoog slingert, is geen indringer maar een medespeler. Zij herinnert ons eraan dat de natuur altijd terugkeert, dat zelfs het meest menselijke streven uiteindelijk wordt opgenomen in het grotere geheel.