"Ik vond deze kamer niet — zij vond mij. Een plek waar de tijd zijn stem heeft verloren, waar muren fluisteren in afbladderende lagen en de vloer kraakt als een herinnering. Alles hier ademt verval, maar niet zonder schoonheid. Juist in deze vergane ruimte wilde ik iets plaatsen dat leeft, dat blijft: Van Gogh’s sterren nacht.

Het schilderij hangt daar niet als decor, maar als tegenstem. Terwijl de kamer zakt in stilte, schreeuwen de sterren hun eeuwige dans.

De natuurlijke lichtval door het raam is mijn medeplichtige. Het raakt het schilderij elke ochtend anders — soms fel, soms zacht — alsof de kosmos zelf meedoet aan het spel. En toch blijft de kamer stil. Geen mens, geen geluid, alleen de echo van een penseelstreek uit een ander tijdperk.

Met dit werk wil ik tonen dat kunst niet sterft, zelfs niet in een ruimte die dat lijkt te doen. Dat schoonheid zich nestelt in het contrast. En dat zelfs in het verval, iets kan blijven schitteren.”