Dit werk, voor mij, is een reflectie op de vluchtigheid van alles. Het is een visie op een wereld waarin de mensheid is verdwenen, maar de sporen van haar bestaan nog steeds spreken.

De vervallen kamer, met de schilferende muren en het stof dat overal ligt, symboliseert de onverbiddelijke opmars van de tijd. In deze vergeten ruimte hangt een meesterwerk, een Van Gogh, die door niemand meer wordt gezien. De schilderijen van Van Gogh staan voor mij voor het onverwoestbare verlangen van de mens om schoonheid te creëren, om de wereld te vangen en vast te leggen.

In dit werk stel ik de vraag: Wat blijft er over als wij er niet meer zijn? Het antwoord is de kunst zelf. Zelfs als het vergeten wordt, bedekt met stof, blijft de essentie van het werk bestaan. Het schilderij van Van Gogh is niet langer een kostbaar bezit, maar is teruggebracht tot zijn pure vorm: een object van schoonheid dat de tijd overstijgt.

Het is een melancholische, maar ook hoopvolle gedachte. Hoopvol omdat het laat zien dat de kracht van kunst zo groot is dat het de dystopie kan overleven. Het is een herinnering aan de eeuwigheid van schoonheid, zelfs als de beschaving die het heeft voortgebracht al lang is vergaan.