"Dit werk is een visuele meditatie. Ik wilde een moment vangen waarin de reis belangrijker is dan de bestemming. De kleurrijke tegels symboliseren de emoties en ervaringen die we onderweg tegenkomen—soms warm, soms koel, soms chaotisch, maar altijd deel van het pad.

De figuur die naar de tempel loopt is klein, bijna verloren in de grootsheid van het landschap. Dat is bewust: het is een reflectie op hoe nietig we ons kunnen voelen tegenover het onbekende, het spirituele, het sublieme. Toch loopt hij door. Dat is moed.

De verticale lijnen aan weerszijden zijn als herinneringen of gedachten—soms helder, soms vervaagd. Ze begeleiden, maar ook belemmeren. En de tempel? Die staat daar niet als eindpunt, maar als uitnodiging tot introspectie. Het is geen religieus gebouw, maar een innerlijke ruimte.

De lucht, met zijn overgang van warm naar koel, is de tijd zelf. Misschien is het ochtend, misschien avond. Misschien is het beide. Want in deze wereld is tijd vloeibaar, net als betekenis.

Ik noem het ‘Waar vorm verdwijnt’, omdat stilte niet het ontbreken van geluid is, maar het moment waarop alles samenvalt: kleur, vorm, gevoel, en betekenis.”_