een visuele meditatie op beweging en stilte

Toen ik deze afbeelding maakte, wilde ik een wereld vouwen waarin eenvoud en diepte samenkomen. De geometrische golven zijn geen toevallige vormen—ze zijn ritmes. Elk vlak, elke lijn is een ademhaling van de oceaan. Niet de wilde chaos van water, maar de gecontroleerde kracht van papier dat zich laat vormen.

De roeiers zijn reizigers, maar niet in de traditionele zin. Ze bewegen door een landschap dat even stil als krachtig is. Hun conische hoeden en sobere kleding zijn een eerbetoon aan traditie, aan het besef dat zelfs in een digitale wereld, de echo van het verleden blijft klinken. Ze zijn klein tegenover de golven, maar niet verloren. Ze zijn aanwezig. Bewust.

De bergen op de achtergrond zijn als wachters. Hun scherpe lijnen en besneeuwde toppen symboliseren afstand, maar ook richting. Ze zijn het doel, of misschien juist het begin. Want in deze wereld van gevouwen vormen is niets vast—alles is potentie.

Ik koos pastelblauwen en witten om ruimte te scheppen. Niet alleen visueel, maar emotioneel. De kleuren nodigen uit tot reflectie. Ze fluisteren eerder dan ze spreken. Dit werk is geen verhaal met een plot, maar een moment van verstilling. Een uitnodiging om te vertragen, te kijken, en jezelf te verliezen in de eenvoud van vorm.